Είναι αλήθεια ότι οι πρώτες εβδομάδες του Τριωδίου περνάνε πάντα πολύ γρήγορα. Ο κόσμος γύρω σου ξεσαλώνει στα καρναβάλια, την ίδια στιγμή που εσύ είσαι ένα βήμα πριν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η ομορφότερη αντιδιαστολή είναι συνήθως ο Εσπερινός της Συγχωρήσεως σε σχέση με το καθιερωμένο αποκορύφωμα των καρναβαλικών εκδηλώσεων, με το γνωστό κάψιμο του καρνάβαλου κλπ. Πάντα μου άρεζε αυτή η αντίθεση που μου χαρίζει ο Θεός. Να διακρίνω τι γίνεται μέσα στην Εκκλησία και τί, "έξω" από αυτήν.
Κάθε Καθαρά Δευτέρα, ξυπνούσα και έτρεχα στο παράθυρο να δω αν βρέχει ή όχι... Γιατί; Γιατί αν ο καιρός ήταν καλός τότε ήταν σίγουρο ότι θα πηγαίναμε με την οικογένεια στην κατασκήνωσή μας στη Βροντού!
Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε αυτό το έθιμο... αυτή η... παράδοση! Πάντως οι εικόνες έχουν μείνει ολοζώντανες μέσα μου. Λαγάνα, χαλβάς και φρούτα στην τσάντα και γρήγορα στο αυτοκίνητο για κατασκήνωση.
Πάντα γεμάτη η κατασκήνωσή μας από γέλια, χαρές, ατέλειωτα παιχνίδια. Οικογένειες, παιδιά, μικρά και μεγάλα, ακολουθούσαν και εκείνοι, ίσως, την ίδια διαδικασία με τη δική μου οικογένεια, και όλοι μαζί συναντιόμασταν σε αυτόν τον τόσο αγαπητό για όλους, τόπο. Για να αρχίσουμε την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Για να ευχηθούμε μεταξύ μας, "Καλή Σαρακοστή", "συγχωρεμένα". Μνήμες ανεξίτηλες...
Και η καλύτερη στιγμή; Πότε θα πάμε να "πετάξουμε" το αερόστατο! Κάθε χρόνο μια "επίλεκτη" ομάδα έφτιαχνε στο εντευκτήριο, μέρες νωρίτερα, το αερόστατο. Τελευταία ετοιμασία που έμενε να γίνει στην κατασκήνωση ήταν να μπει το καλάμι στο κάτω μέρος. Μετά και από αυτό, όλα ήταν έτοιμα! Όλοι περιμέναμε μέχρι να ακουστεί η χαρακτηριστική φωνή κάποιου:
- Μπαίνουμε όλοι στα αμάξια! Πάμε στο "θεατράκι"! Πάμε για το αερόστατο!
Η χαρά ενός μικρού παιδιού, τεράστια! Ποιο είναι όμως το "θεατράκι"; Αναρωτιόμουν τα πρώτα χρόνια... Ένα πραγματικό, φυσικό θεατράκι στη μέση του πουθενά λίγο πιο πάνω από την κατασκήνωση... Εάν δεν το ξέρεις, δύσκολα το βρίσκεις. Δένδρα, θάμνοι, πέτρες, και πίσω από αυτά, λες και έχει πέσει ένας κομήτης που δημιούργησε αυτό το θαύμα της φύσης. Περνάς το... "μυστικό" πέρασμα και μπροστά σου βλέπεις το μέρος απ' όπου, παραδοσιακά, "απογειώνεται" το αερόστατό μας!
Η μικρή φωτιά, έτοιμη. Σκούπες, έτοιμες. Το αερόστατο μπαίνει πάνω από τη φωτιά μέχρι να ζεσταθεί όσο πρέπει -εδώ είναι όλο το μυστικό-, και την κατάλληλη στιγμή με μία ώθηση πετάει στον ηλιόλουστο ουρανό! Η έκπληξη και η χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων.
Κάπου εκεί ξεκινάει το... κυνηγητό να δούμε αν το αερόστατο είχε... ομαλή προσγείωση, οπότε και επαναλαμβάνουμε την πτήση ή ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την επόμενη χρονιά.
Αυτές οι στιγμές, αυτή η παράδοση, ξαναζωντάνεψαν και φέτος, το 2024, αυτή την τόσο ξεχωριστή μέρα του χρόνου. Την Καθαρά Δευτέρα. Μακροχρόνιες φιλίες, χριστιανικές φιλίες, χριστιανικές οικογένειες, κρατούν καλά την παράδοση των παλαιών και την μεταδίδουν και σε επόμενες γενιές. Μακάρι να συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα. Όσα δώσει ο Κύριος. Να ξεκινούμε την Σαρακοστή χαρούμενα, αδελφικά, αγωνιστικά!
Καλή Σαρακοστή!