Του στοργικού Πατέρα
Για μας που είμαστε πολύ αμαρτωλοί έχει μεγάλη σημασία η Κυριακή του Ασώτου Υιού. Για τον Θεό, που είναι Αναμάρτητος, είναι η Κυριακή του Ελεήμονος Πατέρα. Και για κάθε εγωιστή και υπερήφανο θρησκευόμενο η σημερινή ημέρα είναι του σκληρού Αδελφού. Από τους τρεις έναν θα διαλέξουμε, τον Πατέρα. Άλλωστε η λέξις Πατέρας δεσπόζει στην όλη παραβολή. Ένδεκα φορές ακούγεται το όνομα Πατέρας, η σπαρακτική κραυγή "Πατέρα!".
Πατέρα! Με αναίδεια την πρόφερε την πρώτη φορά ο μικρός γιός:
- Άκουσε, πατέρα, δεν σε πάω άλλο. Δεν είσαι τίποτε για μένα. Απαιτώ εδώ και τώρα και όχι να μ' αφήσεις να φύγω. Αυτό το 'χω αποφασίσει. Ούτε καν σε ρωτάω. Ούτε λογαριασμό θα σου δώσω που θα πάω και με ποιον ή ποιους θα μείνω. Πάντως μαζί σου δεν μένω. Άλλο απαιτώ από σένα: Να μου δώσεις το μερδικό μου...
Πέρασαν τα χρόνια. Και στα χείλη του ξανάπε τη λέξη Πατέρα! Μα πόσο διαφορετικά: "Πατέρα! Γλυκειά μου ανάμνησις. Το ξέρω, είσαι γεμάτος στοργή και καλωσύνη".
Ήρθε η φθορά, ήρθε η μοναξιά. Ήρθαν οι στερήσεις. Ήρθε η σκλαβιά κάθε μορφής. Ήρθε ο αβάσταχτος πόνος. Ήρθε η εξάρτησις. Ήρθε η δυστυχία. Ήρθε το κουρέλιασμα της ύπαρξης. Όταν πόνεσε από τις πληγές που τού προκάλεσε η ζωή χωρίς πατέρα, τότε θυμήθηκε τον Πατέρα. "Η αμαρτία κάποτε είναι η πληγή, που αφήνει τον Θεό Πατέρα να μπει μέσα μας".
Έφτασε στο τελευταίο σκαλοπάτι του κακού. Τι μου απομένει, συλλογίστηκε! Μπροστά μου σκοτάδι. Μέσα μου σκοτάδι! Γύρω μου σκοτάδι! Τί μου απομένει;... Όχι, όχι! Φύγε, σύμβουλε κακέ τούτης της δύσκολης στιγμής μου. Όχι, δεν θα αυτοκτονήσω, όπως μου είπες! Μη θες να μου πεις, πώς όλοι με ξέχασαν. Πατέρα!... Πατέρα! Συ υπάρχεις! Μόνο που τώρα, Πατέρα, δεν απαιτώ. Τώρα επαιτώ. Ζητάω. Όχι, δεν ζητάω να ξαναγίνω παιδί σου. Δεν το αξίζω. Δούλο σου κάνε με, Πατέρα. Ως ένα των μισθίων σου...
Πατέρα! Να 'ρθω γρήγορα κοντά σου. Να επιστρέψω. Σκελετωμένο μου κορμί, κάνε λίγο κουράγιο. Πατέρα!... Πατέρα! Έρχομαι! Μη με δεχτείς, γιατί δεν το αξίζω. Άφησε με μονάχα ένα λόγο να σου πω, κι ας αποθάνω. Πατέρ! Αμάρτησα. "Ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου" (Λουκ. ιε' 21).
Στον αδελφό και φίλο μας, το άσωτο παλικάρι, με βεβαιότητα τού λέμε: Υπάρχει ο Πατέρας. Και ο Πατέρας είναι υπομονετικός. Δεν κάκιωσε όταν με θράσος τού ζήτησες να φύγεις παίρνοντας και τον μερδικό σου. Ο Πατέρας δεν μετάνιωσε που σε γέννησε. Δεν είναι σαν εκείνους, που χωρίς να σκέφτονται και τη δική τους ευθύνη για το κατρακύλισμα του παιδιού, τού υψώνουν τη φωνή και το πληγώνουν: "Εγώ φταίω που σε γέννησα, παλιόπαιδο". Όχι, δεν είναι τέτοιος, αυτός ο Πατέρας.
Ο Πατέρας είναι σπλαχνικός.
Ο Πατέρας δεν κάνει διακρίσεις. Και σένα, το αλητόπαιδο, και τον άλλον, το τάχα αγιόπαιδο και τους δύο εξίσου αγαπά.
Ο Πατέρας έχει πάντα ανοιχτή την αγκαλιά και σε περιμένει.
Ο Πατέρας δεν θα σε μαλώσει σαν γυρίσεις. Έχει έτοιμη την περιποίηση. Θα σε ντύσει με καινούργια στολή. Κουρέλια άφησε πάνω σου η αμαρτία. Στολισμένο πριγκιπόπουλο θα σε κάνει ο Πατέρας. Και θα 'ναι η πρώτη στολή. Όχι γιατί θα την φορέσεις για πρώτη φορά, αλλά γιατί είναι εκείνη, που έντυσε ο Θεός Πατέρας το πρώτο του παιδί που έπλασε. Και εκείνο την πέταξε. Και την μάζεψε ο Θεός. Και την κρέμασε στην κρεμάστρα της προαιώνιας αγάπης Του. Εσένα, παιδί μου, θα ντύσει μ' αυτή τη στολή, την πεντακάθαρη, την πανέμορφη στολή της αθανασίας.
Ο Πατέρας θα σου φορέσει στο χέρι το χρυσό το δακτυλίδι. Θα 'ναι ο αρραβώνας σου. Μ' αυτό το δαχτυλίδι σού δίνει την υπόσχεσή Του πώς σ' αγαπά και θα' σαι πια κοντά Του.
Ο Πατέρας σε βλέπει έρμο παιδί, ξυπόλυτο να περπατάς στ' αγκάθια του κακού. Και σού φέρνει τα υποδήματα. Μ' αυτά θα περπατάς τώρα στο δρόμο του φωτός. Αγγελικά παπούτσια για του παραδείσου τα μονοπάτια.
Ω, τί Πατέρας είναι αυτός! Για πέστε μου:
Το πιο μεγάλο δώρο του Πατέρα στο παιδί που επιστρέφει ποιο είναι; Η αγκαλιά του! Θα πείτε. Τα δάκρυά του! θα πείτε. Η συγκίνησή του! θα πείτε. Η επανένταξη τού ξεστρατεμένου του γιού στην κανονικότητα της οικογενειακής θαλπωρής! θα πείτε. Τα φιλιά του! θα πείτε. Τον γέμισε. Δεν τον φιλούσε απλώς. Τον φιλούσε για πολλή ώρα. Δεν τον φιλούσε απλώς. Τον καταφιλούσε, σημειώνει ο Κύριος στην παραβολή (στ. 20). Ο μόσχος ο σιτευτός! θα πείτε. Ναι, η θυσία του Αμνού του Θεού υποκρύπτεται εδώ...
Επιστρέψετε μου να σταματήσω εγώ σε ένα άλλο δώρο. Με συγκλονίζει. Βλέπω τον Πατέρα δεκαετίες ολόκληρες να βγαίνει κάθε δειλινό και ν' ατενίζει μακρυά, μήπως και δεί το παιδί του ν' έρχεται! Γέρασε με αυτή την προσμονή. Τι με τούτο; Τούτη τη φορά διακρίνει την επιστροφή. Δεν είναι σκιά. Είναι φως. Και τούτο με κάνει να συγκλονίζομαι: Η μακρά του πορεία. Το κατέβασμά του στους δρόμους. Το τρέξιμο του Πατέρα.
- Παιδί μου, στάσου! Σε είδα. Έρχομαι. "Και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού" (στ. 20).
Αυτό το τρέξιμο είναι το δικό Σου τρέξιμο, Κύριε. Αυτό το κατέβασμα είναι το δικό Σου. Κατέβηκες από τον Ουρανό. Έτρεξες να βρεις εμένα. Και με τη σάρκωσή Σου μ' αγκάλιασες, όπως ο Πατέρας της παραβολής. Όσο κι αν τρέχαμε εμείς, δεν θα Τον φτάναμε. Εκείνος έτρεξε. Και μας καταφίλησε. Και θυσιάστηκε.
Του Πατέρα η αγκαλιά είναι γεμάτη απ' της αγάπης τα φιλιά. Η αγάπη Σου, Πατέρα, είναι το κίνητρο για τη μετάνοια του ανθρώπου, του κάθε ασώτου. Κάθε εγωιστής και μεμψίμοιρος είναι έτοιμος να ζητήσει τον λόγο από τον Πατέρα: Γιατί δέχτηκες τα σκουπίδια και τα έκανες λουλούδια; Μήπως έδωσες και συ αφορμή στον πρεσβύτερο γιό να μείνει απ' έξω, μακρυά από το πανηγύρι της σωτηρίας; Την απάντηση την δίνει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
Μήπως πήρα τα δικά σου τα έδωσε σ' εκείνον;
Μήπως σε γύμνωσα για να ντύσω εκείνον;
Δεν τον ελέησα με τη δική μου περιουσία;
Δεν είμαι εξίσου πατέρας και δικός σου και εκείνου;
Και εσένα τιμώ γιατί είσαι ενάρετος,
κι εκείνον ελεώ για τον δυναμισμό της επιστροφής.
Και εσένα σ' αγαπώ γιατί είσαι ζωντανός
κι εκείνον τον αγαπώ γιατί επέστρεψε στη ζωή.
Και εσένα τιμώ για τον τρόπο σου,
και εκείνον για την μετάνοια.
Εσένα τιμώ για την μακροθυμία σου,
κι εκείνον για την επιστροφή του σε μένα.
"Ευφρανθήναι, παιδί μου, και χαρήναι σε έδει..."
Ποιός δεν χαίρεται βλέποντας νεκρόν να ανασταίνεται;
Ποιός δεν χαίρεται όταν βρεί αυτά που έχασε;
Έλα λοιπόν και συ, γιέ μου...
"Συνευφράνθητι συν ημίν,
σκίρτησον συν τοις αγγέλοις".
Αγκάλιασε μαζί μας, τον αδελφό σου...