Μέ τό βλέμμα καρφωµένο στά Ἱεροσόλυμα
ΛΕΝΕ -ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΚΑΘΟΤΙ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ - ΟΤΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο καθρέφτης τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου· καί µέσα στό βλέμμα τοῦ ἄλλου μπορεῖς νά διακρίνεις τά συναισθήματα καί τίς διαθέσεις ἀπό τίς ὁποῖες διακατέχεται βαθιά µέσα του.
Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου δίνουν τή μαρτυρία ὅτι ἦταν κάποτε πού δέν τολμοῦσαν νά κοιτάξουν κατάβαθα τό βλέμμα τοῦ Κυρίου. Διότι αὐτό εἶχε ἀποκτήσει µιά θωριά τέτοια, τόσο δυνατή, τόσο φοβερή, τόσο µεγαλειώδη, ὥστε νά δειλιάζουν νά τό ἀτενίσουν!...
Ἦταν τότε πού ὁ Κύριος βρισκόταν στό τελευταῖο ταξίδι Του πρός τά Ἱεροσόλυμα µαζί µέ τούς µαθητές Του. Μιά πορεία πού εἶχε ἀρχίσει μῆνες πρίν ἀπό τή Γαλιλαία, καί µέσῳ πολλῶν ἄλλων σταθμῶν πλησίαζε ἤδη στό τέρµα της. Καθόλη τή διάρκειά της ὁ θεῖος Διδάσκαλος συχνά καλοῦσε κοντά Του τούς δώδεκα καί µέ πατρική στοργή τούς δίδασκε, τούς νουθετοῦσε, τούς μυσταγωγοῦσε, τούς εἰσῆγε προοδευτικά στή γνώση καί ἀποκάλυψη τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.
Καί λίγα χιλιόμετρα τώρα ἔξω ἀπό τά τείχη τῆς Ἱερουσαλήμ, γιά τέταρτη ἤδη φορά τούς μιλάει καθαρότερα ἀπό ποτέ ἄλλοτε γιά τό Πάθος Του, τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάστασή Του.
Οἱ µαθητές δέν κατανοοῦν (γι΄ αὐτό καί λίγο ἀργότερα κάποιοι ἀπ᾿ αὐτούς πᾶνε καί Τοῦ ζητοῦν τιμητικές θέσεις δίπλα Του, τώρα πού θά ἀνακηρυσσόταν βασιλιάς!) Ὅμως σὲ κάτι δέν μποροῦν νά µή δώσουν σημασία. Κι αὐτό εἶναι τό βλέμμα τοῦ Διδασκάλου τους. Ἡ ἐξόχως σοβαρή καί μεγαλοπρεπής ἔκφραση πού εἶχε πάρει τώρα τό ἅγιο πρόσωπό Του, καί ὁ τρόπος πού βάδιζε γιά τήν πόλη τήν προφητοκτόνο...
Εἶχε καρφώσει τή µατιά Του µπροστά ἀκλινῶς, ἀτενῶς, µέ µιά ἐλαφριά συνοφρύωση, μέ τούς ἁγίους ὀφθαλμούς Του νά δείχνουν µιά ἀπέραντη συνοχή, ἕνταση καί ἕξαρση πνευματική· καί μαζί ἕνα ἀκατάβλητο θάρρος καί σπουδή καί ὁρμή γιά τόν σκοπό πού πορευόταν. Προχωροῦσε µπροστά, µόνος Του· ἐπιτάχυνε τό βῆμα Του. Καί οἱ µαθητές ἀκολουθοῦσαν θαμπωμένοι ἀπ᾿ τό βλέμμα τοῦ Διδασκάλου τους, Καί µέ ἕνα ἀδιόρατο φόβο στήν καρδιά...
Ὁ Κύριος πορευόταν σταθερά πρός τό Πάθος Του. Ὁρμητικά στήν ἐπιθυμία Του νό χύσει τό αἷμα Του σταγόνα σταγόνα γιά τήν ἀγάπῃ τοῦ πλάσματός Του! Μιά ἄβυσσος ἀγάπης, πού Τόν ἔκανε νά ἐπιταχύνει τό βήμα Του, γιά νά πάει νά σταυρωθεῖ γιά μένα, γιά σένα, γιά μᾶς..
***
«ἦν προάγων αὐτούς ὁ Ἰησοῦς, καί ἐθαμβοῦντο»
Μήν προσπεράσετε, ἀδιάφορα αὐτό τό βλέμμα τό φοβερό. Μείνετε λίγο, τολμῆστε νά τό δεῖτε, νά τό σπουδάσετε. Κι ἄν λίγο νιῶστε µέσα σας ἕνα φόβο, κάτι σάν ἀγωνία, µήν τροµάζετε. Εἶναι ἅγια αὐτά τά αἰσθήματα. Λυτρωτικά. Εἶναι τό ἅγιο αὐτό βλέµμα τοῦ Κυρίου µας πού μιλάει καί στίς δικές µας καρδιές, στά μύχια βάθη τῶν ψυχῶν µας. Καί μᾶς καλεῖ σέ συνοδοιπορία µαζί Του.
Μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἐδῶ στή γῆ βρισκόμαστε κι ἐμεῖς σέ πορεία. Πορεία ὄχι πρός μιά Ἰθάκη ἐπίγεια, ἀλλά πρός τήν Ἱερουσαλήμ τήν οὐράνια. Κι ἀφοῦ βρισκόμαστε σέ πορεία, δέν δικαιούµαστε νά σταματήσουμε σέ κανέναν ἐνδιάμεσο, γήινο σταθμό, δέν μποροῦμε νά κολλήσουμε σέ καμιά περιοχή βαλτώδη. Καί ἡ πορεία µας αὐτή νά µή γίνεται ἀνέμελα, χαλαρά, ἄτονα. Μέ νωθρότητα καί ἀδιαφορία. Ὄχι. Ἀλλά µέ περισσότερη αὐστηρότητα στόν ἑαυτό µας, µέ βαρύτητα ἤθους κι ἀντρειοσύνη καρδιᾶς.
Ὁ Χριστός πορεύεται πρός τά Ἱεροσόλυμα. Σταθερά. Δέν γυρνάει πίσω τά βήματά Του, τά βλέμματά Του. Κι ὅσοι δικοί Του, Τόν ἀκολουθοῦν.
