Μνήμες ματωμένες...
Ἡ τιμή στό παρελθόν εἶναι ἀρετή πού ἐλπίδες γεννᾶ. Ἔτος 2022. Ἑκατό χρόνια ἀπό τήν αἱματο βαμμένη χρονιά τοῦ 1922. Αἷμα Ἑλληνικό, αἷμα χριστιανικό, αἷμα ρωμέϊκο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, χυμένο ἀπό τά ὅπλα τῶν αἱμοδιψῶν τούρκων.
Εἶναι μνῆμες πού πονοῦν. Μνῆμες πού πληγώνουν. Μνῆμες πού ἔγιναν πληγές ἀγιάτρευτες. Ὄχι μόνο γιά τίς σφαγές, τά βασανιστήρια, τίς ἀτιμώσεις προσώπων ἀγαπημένων, ἀλλά καί γιά τόν φοβερό ξερριζωμό.
Ἀπό μιά γῆ αἰώνων ἑλληνική, στήν ὁποία «δέν ἔπαυσαν νά εἶναι οἱ Ἕλληνες τό κυρίαρχο φυλετικό, πολιτιστικό στοιχεῖο τῆς περιοχῆς, αὐτοί πού συνέθεταν τόν ρυθμό καί τήν ποιότητα τῆς ζωῆς».
Γράφει ὄμορφα ὁ Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος: ὅπου κι ἄν θελήσεις νά σκύψεις σέ τοῦτο τόν τόπο θά ἀκούσεις τήν φωνή τῶν προγόνων. Γι’ αὐτό καί γιά ὅλους ἐμᾶς τούς ἐπιγενομένους εἶναι οἱ ἀλησμόνητες πατρίδες.
Ὅμως, ἀπό τήν στιγμή πού στό προσκήνιο τῆς ἱστορίας τῆς ἐκεῖ περιοχῆς ἐμφανίστηκαν οἱ Τοῦρκοι τότε... Τά στοιχεῖα τῆς ταυτότητός τους δίνει εὔστοχα τό 1918 ὁ Ἀντρέ Μαντελστάμ, Καθηγητής Διεθνοῦς Δικαίου: «Ὁ Τουρκικός λαός δέν ἄφησε γιά τίς ἐπερχόμενες γενεές οὔτε ἕνα μεγάλο ὄνομα ποιητῆ, καλλιτέχνη, γλύπτη, μουσι κοῦ, σοφοῦ, στό ὁποῖο θά μπο ροῦσε ἡ ἀνθρωπότητα νά ἀναφερθεῖ μέ χαρά καί ἀγάπη. Δέν κατέθεσε καμιά προσφορά στό βωμό τοῦ ὡραίου, τοῦ καλοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ. Ὑπῆρξε ἕνας στεῖρος λαός, ἕνας λαός χωρίς φροῦτα... πολιτισμοῦ».
Ἡ πορεία τους τό ἔχει ἐπιβεβαιώσει. Θέλει λαούς σκλάβους καί δούλους. Ἡ λύση τους εἶναι πάντα τό σπαθί καί ἡ ἀγχόνη.
Ἱστορικές μνῆμες πού εἶναι ἀναγκαῖο νά ἐνισχύουν τήν ἐθνική μας αὐτοσυ νειδησία καί νά ἀποτελοῦν πυξίδα προσανατολισμοῦ στήν πορεία μας πρός τό μέλλον. Μνῆμες, πού ὅταν ἀντιμετω πίζουμε ἀπειλές τῆς γείτονος χώρας, οἱ πόνοι μας νά μεταβάλλονται σέ ἐνθου σιασμό καί ἀποφασιστικότητα γιά τήν προάσπιση τῶν ἐθνικῶν μας δικαίων.
Μνῆμες τοῦ 1922, πόνος γιά μᾶς καί αἰσχύνη γιά τήν γείτονα χώρα. Τί νά πρωτοαναφέρει κανείς;
Χαρακτηριστική εἶναι ἡ ἀναφορά τῆς γαλλικῆς ἐφημερίδας «Ματέν», γιά τήν τραγωδία τοῦ Αϊδινίου: «... Νομίζει κανείς ὅτι κάτω ἀπό τό Ἀϊδίνιο ὑπῆρχε ἕνας τεράστιος ὑπόνομος, γεμάτος δυναμίτιδα, ὁ ὁποῖος ἀνατίναξε ὅλο τό ἑλληνικό τμῆμα τῆς πόλης... τά πηγάδια εἶναι γεμάτα πτώματα. Μέσα στά ἐρείπια προσκρούει κανείς σέ καμένα πτώματα. Παντοῦ ὑπάρχουν διασκορπισμένα ἀνθρώπινα μέλη. Ρυάκια ἀπό αἷμα κυλοῦν στούς δρόμους. Πτώματα ἑλληνίδων παρθένων μέ πρόσφατα ἴχνη βιασμοῦ, στούς δρόμους. Οἱ Τοῦρκοι φεύγοντας ἅρπαξαν πάνω ἀπό 200 ἑλληνίδες, γιά νά συνεχίσουν πάνω στά ὑψώματα τό κτηνῶδες συμπόσιό τους». Καί διερωτᾶται κανείς, μέ πόσα ὀνόματα πόλεων ἐκείνης τῆς γεωγραφικῆς περιοχῆς μπορεί νά ἀντικαταστήσει τό ὄνομα «Αϊδίνιο», πού εἶχαν ἀκριβῶς τά ἴδια τραγικά παθήματα;
Ἄραγε, στό τουρκικό λεξικό ὑπάρχει ἡ λέξη σεβασμός, αὐτοσεβασμός, ἀξιοπρέπεια; Διηγήσεις ἄπειρες, δακρύβρεκτες, ὀδυνηρές, ματωμένες: «... ὁ Χατζῆ Μεχμέτ, διοικητής τῆς Χωροφυλακῆς, ἀκολουθούμενος ἀπό ἀμέτρητους τούρκους, πολιόρκησαν τό Φουλατζίκι ἀπό τά χαράματα τῆς 21ης Ἰουνίου 1920. Ἀφοῦ προηγουμένως λεηλάτησαν ὅλα τά σπίτια καί ἀκολούθησε ἄγρια σφαγή, δόθηκε τό χωριό στίς φλόγες. Οἱ ἄνδρες καί τά ἀγόρια ἄνω τῶν 14 ἐτῶν ὁδηγήθηκαν στήν ἐκκλησία. Ἐκεῖ ὁ τοῦρκος διοικητής βασάνισε μέ ἀπερίγραπτη βαρβαρότητα τόν ἑβδομηντάχρονο ἱερέα παπα-Φίλιππο. Τοῦ πέρασε καπίστρι μέ χαλινάρι στό λαιμό, τοῦ ἔβγαλε τό ἕνα μάτι, τόν ἔσυρε στό ἱερό καί ἐκεῖ τόν κατακρεούργησε σάν ἀρνί πάνω στήν ἁγία Τράπεζα. Ἔπειτα ἔσυραν τό σῶμα του ἔξω, μέ τό κεφάλι νά κρέμεται, τόν ἔδεσαν πίσω ἀπό ἕνα ἄλογο, τόν ἔσυραν στούς δρόμους τοῦ χωριοῦ κι ἔπειτα τόν πέταξαν σέ μιά χαράδρα. Τούς συγκεντρωθέντες στό ναό τούς ἔκαψαν ἐκεῖ μέσα...».
Ἔτος 2022. Γιατί θυμόμαστε; Μέ τήν ἐλπίδα νά ξυπνήσουν οἱ πέριξ ἡμῶν καί νά ἀναγνωρίσουν τίς γεννοκτονίες, γιά νά μήν χυθεῖ ἄλλο αἷμα.
Οἱ μνῆμες μας εἶναι προσκύνημα σέ τόπους ἁγιασμένους, μαρτυρικούς, ἱερούς.
Οἱ μνῆμες μας ἄς εἶναι ἕνα ἀναμμένο ἁγιοκέρι στούς τάφους τῶν ἀγαπημένων καί σεβαστῶν προγόνων μας. Τῆς γῆς τῆς Ἰωνίας, τοῦ Πόντου, τῆς Καππαδοκίας, τῆς Θράκης, τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας, τῆς Μικράς Ἀσίας.
Οἱ μνῆμες φρονηματίζουν καί ἐμπνέουν.
Περιοδικό "Αγία Λυδία"
Τεῦχος Μαρτίου 2022
