Ὁ ὡραιότερος ἀγώνας
Ἀκριβῶς ἐδῶ μποροῦμε νά σημειώσουμε ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικό τοῦ ἀγώνα µας: Εἶναι ὁ δυσκολότερος, συγχρόνως ὅμως εἶναι καί ὁ ὡραιότερος ἀγώνας ἀπ᾿ ὅσους διεξάγονται πάνω στή γῆ. Διότι εἶναι ἀγώνας ἐναντίον τῆς διαφθορᾶς τῆς φύσεώς µας, ἐναντίον τῶν ποικίλων παθῶν πού ζητοῦν νά κυριαρχήσουν µέσα µας καί νά ρίξουν στό σκοτάδι τήν ψυχή µας. Εἶναι ἀγώνας ἐναντίον τῆς πολύµορφης ἁμαρτίας, πού καταργεῖ τήν εὐγένεια τῆς φύσεώς µας, μολύνει τήν καθαρότητα στήν ὁποία μᾶς ἔπλασε ὁ θεός, καί σύρει τόν ἄνθρωπο σέ βάθη κακίας καί ἀθλιότητος. Ὁ ἀγώνας αὐτός ἀποβλέπει στό νά μείνει ἀκλόνητη καί ἀνυποχώρητη ἡ ψυχή µπροστά στή δύναμη τῶν παθῶν, ἀπρόσβλητη ἀπό τίς ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου. Γιά νά κρατήσουμε τήν τιµή πού μᾶς χάρισε ὁ θεός, γιά νά μείνουμε ἄνθρωποι, ἄνθρωποι ἀληθινοί, πλάσματα τοῦ Θεοῦ, εἰκόνες δικές Του. Εἶναι ἀγώνας πού ἐξυψώνει καί δοξάζει τόν ἄνθρωπο, τόν ἀνεβάζει στά ὄψη τοῦ οὐρανοῦ.
Ναί! Στό στάδιο τῶν ἀρετῶν, µέ τούς ἀγῶνες µας, δέν ἐπιδιώκουμε νά φθάσουμε λίγα δευτερόλεπτα ἤ ἀκόμη καί δέκατα τοῦ δευτερολέπτου πιό γρήγορα στό τέρµα τοῦ δρόµου, νά πετύχουμε ἕναν καλύτερο χρόνο, ἀλλά νά ὑπερβοῦμε τόν χρόνο, νά φέρουμε τήν αἰωνιότητα στόν παρόν. Ὄχι νά πηδήξουµε λίγα ἑκατοστά τοῦ µέτρου πιό ψηλά, ἀλλά νά κάνουμε ἄλματα πού θά μᾶς ὁδηγήσουν ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. Οὔτε μᾶς ἐνδιαφέρει νά κερδίσουμε μετάλλια καί στεφάνια πού φθείρονται, ἀλλά ἄφθαρτα στεφάνια καί βραβεῖα αἰώνια στούς οὐρανούς!
Οἱ ἀθλητές στούς συνήθεις ἀγῶνες ἀγωνίζονται «ἵνα φθαρτόν στέφανον λάβωσι» (Α΄ Κορ. θ΄ 25), γιά ἕνα κλαδί ἐλιᾶς πού σύντομα µαραίνεται καί φθείρεται͵ γιά ἕνα μετάλλιο πού δέν ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία, γιά τήν ἐφήμερη δόξα καί τά χειροκροτήματα πού µόνο λίγο διαρκοῦν. Καί ἄν ἀποτύχουν κάποιοι, αὐτό δέν εἶναι οὐσιαστική ἀποτυχία, δέν εἶναι ντροπή καί ἀπώλεια. Πολύ περισσότερο δέν εἶναι καταστροφή.
Ὁ Χριστιανός ἀθλητής ὅμως! Αὐτός ἀγωνίζεται γιά τόν ἄφθαρτο στέφανο. Γιά «τό βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», δηλαδή γιά τό βραβεῖο πού μᾶς ἐπιφυλάσσει ἡ πρόσκλησή µας πρός τόν οὐρανό ἐπάνω, ὅπου μᾶς καλεῖ ὁ Θεός διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Φιλιπ. Υ΄ 14). Καί «τί ἐστι τό βραβεῖον;», ρωτάει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, γιά νά δώσει ὁ ἴδιος τήν ἀπάντηση: «Βασιλεία οὐρανῶν, ἀνάπαυσις αἰώνιος, δόξα µετά Χριστοῦ, κληρονοµία, ἀδελφότης, µυρία ἀγαθά, ἅ οὐκ ἔνι εἰπεῖν». Δέν µπορεῖ κανείς νά περιγράψει τά ἀναρίθμητα ἀγαθά, τή χαρά τοῦ Παραδείσου». Αὐτό εἶναι τό δικό µας στεφάνι. Αὐτή εἶναι ἡ δόξα ἡ ἄφθαρτη καί ἀληθινή, ἡ ἀνέκφραστη χαρά. Αὐτή εἶναι ἡ νίκη ἡ πραγματική καί ὁ θρίαμβος ὁ λαμπρός καί αἰώνιος.
Γι’ αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος µέ τόν θεόπνευστο λόγο του μᾶς παρακινεῖ νά ἀγωνισθοῦμε µέ συνέπεια καί ἀφοσίωση τόν δικό µας ἀγώνα, πού τόν ὀνομάζει «καλόν ἀγῶνα»: «Ἀγωνίζου τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως», λέει. Καί ἀμέσως συμπληρώνει: «Ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς» (Α΄ Τιμ. ς’ 12). Πιάσε καλά καί κράτησε σφιχτά τήν αἰώνια ζωή, γιά τήν κληρονοµία τῆς ὁποίας σέ κάλεσε ὁ Θεός νά ἀγωνίζεσαι.
Καί στή δύση τῆς ζωῆς του, ὅταν στρέφει τό βλέμμα του ὁ μεγάλος Ἀπόστολος στό παρελθόν καί σκέπτεται τούς ἀγῶνες τῆς πίστεως πού διεξήγαγε µέ προθυµία καί αὐταπάρνηση, λέει µέ πολλή χαρά καί βέβαιη ἐλπίδα: «Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόµον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα· λοιπόν ἀπόκειταί µοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀποδώσει µοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνη τῇ ἡμέρα, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ µόνον δέ ἐμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ» (Β΄ Τιμ. δ’ 7-8).
Προβάλλει τό παράδειγµα τῶν δροµέων στούς ἀθλητικούς ἀγῶνες, γιά νά διακηρύξει µέ χαρά καί βαθιά ἱκανοποίηση: Ἔχω ἀγωνισθεῖ τὀν καλό ἀγώνα. Ἔχω φθάσει στό τέλος τοῦ δρόµου τῆς ἀρετῆς καί τῆς τηρήσεως τοῦ καθήκοντος. Ἔχω διαφυλάξει τήν πίστη. Λοιπόν μοῦ ἐπιφυλάσσεται τό στεφάνι, πού ἀνήκει ὡς βραβεῖο στή δικαιοσύνη καί στήν ἀρετή, τό ὁποῖο θά μοῦ δώσει ὡς ἀνταμοιβή ὁ Κύριος κατά τήν ἔνδοξη ἐκείνη ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὁ δίκαιος Κριτής. Θά τόν δώσει δέ ὄχι µόνο σέ μένα, ἀλλά καί σ᾿ ὅλους ὅσοι ἔχουν ἀγαπήσει καί µέ πόθο περιμένουν τήν ἔνδοξη ἐμφάνισή Του.
Ἡ ὑπέροχη αὐτή προσδοκία κάθε πιστοῦ γιά τό θριαμβευτικό τέλος καί τήν αἰώνια ἀμοιβή τοῦ ἀγώνα του, φανερώνει τήν ἀνωτερότητα τοῦ ἀγώνα, πού ὁ Μ. Βασίλειος λέει ὅτι πρέπει νά τόν θεωροῦμε «πάντων ἀγώνων µέγιστον», σπουδαιότερο ἀπ᾿ ὅλους τούς ἀγῶνες.
συνεχίζεται...