Μέσα σ’ αὐτήν τήν ἀτμόσφαιρα, τήν κατανυκτική καί συνάµα πανηγυρική, ἀκοῦμε καί τά σχετικά λόγια ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου γιά τόν σταυρό πού καλούμαστε κι ἐμεῖς νά σηκώσουμε ἀκολουθώντας τον, δηλαδή γιά τή ζωή τῆς θυσίας καί αὐταπαρνήσεως κοντά Του:
«Όποιος θέλει νά µέ ἀκολουθεῖ ὡς µαθητής µου, ἄς ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του, ἄς κόψει δηλαδή κάθε φιλία καί σχέση µέ τό διεφθαρμένο ἀπό τήν ἁμαρτία "ἐγώ" του, καί ἐπιπλέον ἄς πάρει τή σταθερή ἀπόφαση νά ὑποστεῖ γιά µένα ὄχι µόνο κάθε κόπο, θλίψη καί δοκιµασία, ἀλλά καί σταυρικό θάνατο ἀκόμη. Ἔτσι ἄς µέ ἀκολουθεῖ, μιμούμενος τό δικό µου παράδειγµα».
Κι ἀμέσως ὁ Κύριος Ἰησοῦς δίνει τήν αἰτία αὐτῆς τῆς «βαριᾶς» ἐντολῆς Του:
«Διότι ὅποιος θέλει νά σώσει τή ζωή του, θά χάσει τήν πνευματική καί εὐτυχισμένη καί αἰώνια ζωή. Ὅποιος ὅμως θυσιάσει τήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή του χάρη στήν ὁμολογία καί στήν ὑπακοή του σ’ ἐμένα καί στό εὐαγγέλιό µου, αὐτός θά σώσει τήν ψυχή του στήν ἀτέρμονη αἰωνιότητα, ὅπου θά κερδίσει εὐτυχία καί µακαριότητα ἀτελεύτητη.
Τί θά ὠφελήσει, πραγματικά, τόν ἄνθρωπο νά κερδίσει ὅλο αὐτόν τόν κόσµο, τόν πρόσκαιρο καί ὑλικό, καί στό τέλος νά χάσει τήν ψυχή του, πού ὡς πνευματική καί ἄφθαρτη καί ἀθάνατη πού εἶναι, δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ µέ κανένα οὔτε µέ ὅλα µαζί τά ἀγαθά τοῦ κόσμου αὐτοῦ; Ἠ, ἐάν ὑποθέσουμε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος χάσει τήν ψυχή του, τί εἶναι δυνατόν νά δώσει ὡς ἀντάλλαγμα γιά νά τήν ἐξαγοράσει ἀπό τόν αἰώνιο χαμό; Πραγματικά τίποτε».
Καί στό τέλος τῶν τόσο ἀξιοπρόσεκτων αὐτῶν λόγων Του ὁ Κύριος ἐξηγεῖ πιό πρακτικά τό ὅλο ζήτημα:
«Καί εἶναι σίγουρο πώς θά χάσει τήν ψυχή του ἐκεῖνος πού δέν θά θελήσει νά ὑποβληθεῖ σὲ κόπους καί θυσίες γιά µένα. Διότι ὅποιος ντραπεῖ ἐμένα καί τά λόγια µου ἐξαιτίας τῶν χλευασμῶν καί περιφρονήσεων τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσµου αὐτοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ, πού ἀπομακρύνθηκε ἀπό κοντά µου καί ἔγινε ἀποστάτης, αὐτόν τόν ἄνθρωπο κι Ἐγώ, ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου, θά τόν ντραπῶ καί θά τόν ἀποκηρύξω, ὅταν θά ἔλθω κατά τή Δευτέρα µου Παρουσία µέσα στή δόξα τοῦ Πατρός µου, µέ τιµητική συνοδεία ἁγίων ἀγγέλων».
Καί ἡ ντροπή ἐκείνη τί φοβερή πού θά᾽ναι τότε, στό παγκόσμιο ἐκεῖνο θέατρο!...
***
«ὅστις θέλει ὀπίσω µου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν»
Ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ ζητᾶ ὁ Κύριος. Τό νά µή ζοῦμε δηλαδή µέ τόν ἑαυτό µας καί γιά τόν ἑαυτό µας.
Αὐτό, ὅπως καταλαβαίνεις, φίλε µου, δέν εἶναι εὔκολο πράγμα. Ἀλλά ὁ Χριστός δέν θέλει κοντά Του νωθρούς, πλαδαρούς ἀνθρώπους: παλληκάρια θέλει. Πού νά τό λέει ἡ καρδιά τους. Σάν αὐτούς τούς στρατιῶτες τῶν εἰδικῶν δυνάµεων πού µπαίνουν στήν πρώτη γραµµή τοῦ πολέμου, ἀντιμέτωποι µέ τή φωτιά καί τόν ὄλεθρο. Τά «παίζουν» ὅλα γιά ὅλα, Δέν ὑπολογίζουν τή ζωή τους.
Ἀπάρνηση γιά τόν Χριστό σηµαίνει νά κόψεις τίς γέφυρες µέ τόν ἑαυτό σου, µέ τόν ἐγωισµό σου, τή φιλαυτία σου. Νά µή ζεῖς µέ κέντρο τοῦ ἐνδιαφέροντός σου τό «ἐγώ» σου, τήν ἄνεση, τήν καλοπέρασή σου, τήν ἡδονή καί εὐχαρίστησή σου -αὐτά πού κατεξοχήν ἐπιδιώκει ὁ κόσμος γύρω σου, τό βλέπεις καθημερινά - ἀλλά µέ κέντρο τόν Χριστό καί τήν ἀγάπη τοῦ συνανθρώπου σου.
Νά θυσιάζεσαι γιά τόν Χριστό καί γιά τούς ἄλλους. Μπορεῖς νά τό κάνεις αὐτό;
Χρειάζεται µιά γενναία κίνηση: νά κόψεις τίς γέφυρες συµπάθειας καί φιλίας µέ τόν ἑαυτό σου.
Γιά νά μπορέσεις νά κάνεις τό µεγάλο ἄλμα, πού θά σέ φέρει στόν Οὐρανό!...
