Μιά παράδοξη ἀναμέτρηση
Στην Ευαγγελική περικοπή της 17ης Κυριακής του Ματθαίου παρακολουθούμε μια παράδοξη αναμέτρηση. Μια γυναίκα παρακαλεί θερμά τον Κύριο να της θεραπεύσει την κόρη της, κι ο Χριστός επίμονα αρνείται. Γιατί άραγε; Και πώς αντιμετωπίζει η γυναίκα αυτή την άρνηση; Ποια η τελική έκβαση της αναμέτρησης αυτής;
Θα παρακολουθήσουμε τώρα τον αγώνα αυτό, όπως τον περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος και τον σχολιάζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
"Κάποτε ο Ιησούς Χριστός πήγαινε προς τα μέρη της Τύρου και της Σιδώνας. Και να λοιπόν μια γυναίκα Χαναναία (ειδωλολάτρισσα) βγήκε από τα σύνορα εκείνα και άρχισε να φωνάζει προς τον Χριστό: "Ελέησέ με Κύριε· η κόρη μου υποφέρει από φοβερό δαιμόνιο". Τι θέαμα ελεεινό ήταν εκείνο, να βλέπεις μια μάνα να φωνάζει με τέτοιο πόνο και να παρακαλεί για τη θυγατέρα της!...
Κι όμως ο Χριστός δεν της έδωσε καμία απάντηση. Τί παράδοξο πράγμα! Αυτός που τους Ιουδαίους, παρόλη την αχαριστία τους, δεν έπαυε να τους συμβουλεύει, κι ενώ εκείνοι Τον βλασφημούσαν αυτός τους γλυκομιλούσε, τώρα αυτή τη γυναίκα, που τρέχει κοντά Του και Τον παρακαλεί και Τον ικετεύει και δείχνει τόση ευλάβεια, δεν τη θεωρεί άξια ούτε καν να της μιλήσει! Ποιον δε θα σκανδάλιζε αυτή η συμπεριφορά Του;
Ίσως πολλοί να σκανδαλίζονταν, αυτή όμως δεν σκανδαλίσθηκε. Κι όταν οι μαθητές Του Τον πλησίασαν και του είπαν: "κάνε της αυτό που θέλει για να φύγει, διότι φωνάζει δυνατά από πίσω μας", κι ο Χριστός απάντησε: "εγώ ήρθα στον κόσμο για τα χαμένα πρόβατα του ισραηλιτικού λαού", τότε τι έκανε η γυναίκα που άκουσε όλα αυτά; Μήπως σιώπησε και σηκώθηκε να φύγει; Ή μήπως λιγόστεψε την ορμή της; Κάθε άλλο. Έγινε τώρα πιο ορμητική. Διότι μέχρι τώρα δεν τολμούσε να 'ρθει μπροστά στον Κύριο, αλλά φώναζε από πίσω. Και τώρα, που κανονικά θα 'πρεπε να φύγει, τώρα πλησιάζει πιο κοντά και Τον προσκυνεί λέγοντας: "Κύριε, βοήθησέ με". - Τι κάνεις, γυναίκα; Έχεις εσύ περισσότερο θάρρος από τους Αποστόλους; Έχεις μεγαλύτερη δύναμη; - Θάρρος και δύναμη, λέει, δεν έχω καθόλου, απεναντίας είμαι γεμάτη αθλιότητα. Αλλ' όμως αυτή την αθλιότητά μου την εκθέτω μπροστά Του αντί για προσευχή. Δεν θα απορρίψει την επιμονή μου.
Και λοιπόν, τι κάνει ο Χριστός; Δεν αρκέστηκε σε όλα αυτά που της έκανε μέχρι τώρα, αλλά ακόμα περισσότερο επιτείνει την προσβολή λέγοντας: "Δεν είναι σωστό να πάρω το ψωμί των παιδιών (των Ισραηλιτών) και να το δώσω στα σκυλάκια (στους ειδωλολάτρες)". Όσο εκείνη αύξανε την ικεσία της, τόσο ο Χριστός αύξανε την άρνησή Του. Και την ονομάζει τώρα σκυλάκι.
Τι κάνει λοιπόν η γυναίκα; Με τα λόγια του Χριστού συνθέτει την υπεράσπισή της. "Αν είμαι σκυλάκι, λέει, δεν θα απορριφθώ. Ακριβώς επειδή είμαι σκυλάκι, γι' αυτό έχω κι εγώ μερίδιο στην τροφή των παιδιών (τα ψίχουλα)". Είδες την ετοιμότητα της γυναίκας; Είδες την επιμονή της; Είδες της ταπεινοφροσύνη της;
Γι΄ αυτό καθυστερούσε ο Χριστός· γιατί γνώριζε ότι θα μιλήσει έτσι. Γι' αυτό αρνούνταν τη δωρεά, για να φανερώσει την ευσέβειά της. Τώρα λοιπόν λέει: "Ω γυναίκα, είναι μεγάλη η πίστη σου". Γι' αυτό ακριβώς ανέβαλλε να της δώσει ό,τι ζητούσε, για να βροντοφωνάζει αυτό το λόγο, για να στεφανώσει τη γυναίκα. "Ας γίνει λοιπόν όπως εσύ θέλεις". Και τη στιγμή εκείνη η κόρη της θεραπεύτηκε.
***
Τι να πούμε τώρα εμείς μετά από αυτή την περιγραφή της αναμέτρησης της Χαναναίας με τον Χριστό από τον Ιερό Χρυσόστομο; Διάβασε, φίλε μου, ακόμα μια φορά τις παραπάνω γραμμές. Κι ακόμα μιά. Μείνε, θαύμασε, απόλαυσε!
Και σκέψου: Αν κάποτε και στις δικές μας προσευχές δείχνει ο Κύριος να μην απαντά, είναι ότι μας έχει καλέσει σ' έναν αγώνα αναμέτρησης μαζί Του, στον οποίο θέλει να μας ανακηρύξει νικητές. Αρκεί να Του δείξουμε ό,τι κι αυτή η γυναίκα: πίστη, ταπείνωση, επιμονή.