- "Ιησού, υιέ Δαβίδ, ελέησόν με"! Ιησού, Μεσσία, ένδοξε απόγονε του Δαβίδ, σπλαχνίσου με και ελέησέ με!
Σπαρακτική ακουγόταν η κραυγή. Με πάθος, ένταση, βγαλμένη μέσ' από τα βάθη της ψυχής. Πάλι και πάλι, συνεχώς, δίχως σταματημό. "Υιέ Δαυΐδ, ελέησόν με"! Κι ούτε που του έδινε κανείς σημασία. Μα κι εκείνος δεν έλεγε να σταματήσει.
Ποιός; Τί;
Περνούσε ο Χριστός, μας πληροφορεί το ιερό κείμενο, από την Ιεριχώ. Βάδιζε προς τα Ιεροσόλυμα, με πλήθος κόσμου συνοδεία. Και κάπου εκεί στην είσοδο της πόλεως καθόταν παράμερα ένας τυφλός, συνάμα και φτωχός, και ζητιάνευε.
Κάποια στιγμή λοιπόν αυτός ο δύστυχος άνθρωπος άκουσε θόρυβο, κοσμοσυρροή. Έπιασε λοιπόν κάποιον, όποιον βρέθηκε μπροστά του, και ρώτησε τι γίνεται. "Ο Ιησούς ο Ναζωραίος περνά απ' την πόλη μας", του είπαν. Και ακριβώς τότε ήταν που εκείνος άρχισε να φωνάζει επανειλημμένως, ζητώντας έλεος από τον ελεήμονα Χριστό.
Στην αρχή δεν του έδιναν σημασία -ο Κύριος ακόμα δεν είχε φτάσει στο σημείο εκείνο. Μετά κάποιοι φάνηκε να τον πλησιάζουν. Μήπως για να τον βοηθήσουν; Το αντίθετο. Άρχισαν να τον επιτιμούν. "Επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση".
Κι εκείνος τι; Ακόμα πιο δυνατά τώρα. Όσο τον επιτιμούσαν, τόσο πιο πολύ φώναζε:
- "Υιέ Δαυΐδ, ελέησόν με".
Ήταν δυνατόν να τον παραβλέψει ο φιλάνθρωπος; Στάθηκε κάποια στιγμή και είπα να τον οδηγήσουν κοντά Του. Γεμάτος αγωνία και ελπίδες μαζί, ο τυφλός ήρθε μπροστά στον Κύριο. Και τότε Εκείνος τον ρώτησε:
- Τι θέλεις να σου κάνω;
- Κύριε, να δώ!
- Δες! του απάντησε κυριαρχικά ο Χριστός. Η πίστη σου, που φάνηκε με την ένταση της φωνής σου και την εξακολούθηση της ικεσίας σου παρά τις επιτιμήσεις των ανθρώπων, αυτή σε έσωσε.
Και τη στιγμή εκείνη άνοιξαν τα μάτια του, είδε καθαρά, και άρχισε τώρα να ακολουθεί και ο ίδιος τον Χριστό, πάλι φωνάζοντας, τώρα ύμνους και δοξολογίες στο Θεό. Αλλά και όλος ο λαός, βλέποντας το θαύμα αυτό, ευλόγησε και δοξολόγησε τον Θεό.
***
"αὐτός δέ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν"
Τού έλεγαν να σωπάσει, κι αυτός έκανε το αντίθετο. "Πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν". Και το άξιο προσοχής είναι ότι αυτοί που του έλεγαν να σταματήσει ήταν από το πλήθος που συνόδευε τον Χριστό...
Το γεγονός έχει την αντιστοιχία του και σήμερα.
Είναι γνωστό ότι κάποιοι, όταν θα δουν ένα, μάλιστα νέο, να πιστεύει αληθινά, να έχει στενό σύνδεσμο με τον Χριστό και την Εκκλησία, θα τον πολεμήσουν ανοιχτά. Είναι αυτοί οι άπιστοι, οι άθεοι.
Αλλά ο λόγος τώρα δεν είναι γι' αυτούς...
Οι άλλοι ίσως είναι πιο επικίνδυνοι. Αυτοί που εμφανίζονται να έχουν κάποια σχέση με την Εκκλησία, αλλά μάλλον τυπική, και οι ίδιοι χλιαροί στην πίστη, με άγνοια και προκατάληψη. Αυτοί δεν είναι καθόλου παράξενο να έρθουν και να σου πουν: "Ε, εντάξει. Μην το παρακάνεις κιόλας. Μην είσαι ακραίος, φανατικός. Είπαμε να 'μαστε θρησκευτικοί, αλλά όχι και υπερβολές". Αυτά και τέτοια θα σου πουν, για να κάνουν και σένα σαν τους ίδιους: αναιμικό στην πίστη, χωρίς δύναμη και αποτελεσματικότητα χριστιανό.
Σε όλους αυτούς ξέρεις πώς να απαντάς; Όπως ο τυφλός του Ευαγγελίου. Όσο περισσότερο σε "συμβουλεύουν", τόσο αντίθετα εσύ.
Οι καιροί μας δεν χωρούν συμβιβασμούς. Ο χλιαρός ας κρυώνει κι άλλο. Ο πιστός όμως να γίνεται ολοένα και πιστότερος, και ο άγιος αγιότερος. Έτσι το θέλει ο Κύριός μας (βλ. Αποκ. κβ' [22], 11).
Εξάλλου, αν ο τυφλός τους άκουγε, ακόμα τυφλός θα ήταν...