Ἀγάπη: δύναμη φυγόκεντρος ἤ
κεντρομόλος;
Δ |
ΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΘΕΙ Ο ΝΟΜΙΚΟΣ ΟΤΙ ΗΤΑΝ
ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ἔκανε
στό Χριστό μέ σκοπό νά Τόν παγιδεύσει. Τόν εἶχε ρωτήσει δηλαδή τί πρέπει νά
κάνει γιά νά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή. Καί ὁ Χριστός τοῦ ὑπενθύμισε τήν ἐντολή
τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου πού μιλοῦσε γιά ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον, τόν
συνάνθρωπο. Καί λοιπόν, γιά νά δικαιολογηθεῖ αὐτός τώρα, τοῦ ὑποβάλλει καί μία δεύτερη
ἐρώτηση: «Καί τίς ἐστί μου πλησίον;». Ποιός εἶναι ὁ διπλανός μου, ὁ κοντινός
μου, πού πρέπει νά ἀγαπῶ; Οἱ συγγενεῖς μου; οἱ φίλοι μου; οἱ συμπατριῶτες μου; Ποιοί;
Ἀπό
δῶ παίρνει ἀφορμή ὁ Κύριος γιά νά διηγηθεῖ τήν ὑπέροχη ἐκείνη παραβολή τοῦ καλοῦ
Σαμαρείτη.
***
Εἶχε
περιπέσει σέ συμμορία ληστῶν ὁ δύστυχος ἐκεῖνος ὁδοιπόρος πού πήγαινε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ
πρός τήν Ἱεριχώ μέσα ἀπό δρόμο δύσβατο καί ἐρημικό. Σά θηρία χύμηξαν ἐπάνω του
οἱ ληστές καί ἀφοῦ τόν ἔδειραν ἀλύπητα καί τοῦ πῆραν ὅ,τι εἶχε καί δέν εἶχε,
τόν παράτησαν σέ κείνη τήν ἐρημιά μισοπεθαμένο.
Συνέβη
ὅμως τότε συμπτωματικά νά περνᾶ ἀπό κεῖ κάποιος ἱερέας τῶν Ἰουδαῖων. Πῆγε πρός
στιγμήν νά ἀναθαρρήσει ὁ πληγωμένος, μά… τίποτε. Ὁ ὁδοιπόρος πέρασε ἀπό κοντά
του, ἔριξε μία βιαστική ματιά καί ἔσπευσε νά ἀπομακρυνθεῖ. Σίγουρα φοβήθηκε γιά
τόν ἑαυτό του.
Τό
ἴδιο κι ἕνας ἄλλος, λευΐτης αὐτός, δηλαδή βοηθός τῶν ἱερών. Ἦρθε, τόν εἶδε σέ
τί χάλια βρισκόταν καί τόν προσπέρασε βιαστικά.
Δέν
εἶχε ἀκόμα ξεψυχήσει, ὅταν καί κάποιος τρίτος τόν πλησίασε. Αὐτός ὅμως ὄχι σάν
τούς ἄλλους δύο. Ἐτούτοις τόν σπαχνίζεται εἰλικρινά. Σκύβει ἐπάνω του καί μέ στοργή
τοῦ προσφέρει τίς πρῶτες βοήθειες μέ ὅ,τι μέσα πρόχειρα διέθετε. Κι ἔπειτα τόν ἀνεβάζει
στό ζῶο του καί τόν ὁδηγεῖ στό πιο κοντινό χάνι, προκειμένου νά τοῦ παρασχεθεῖ ἐκεῖ
πιο ἐπιμελημένη φροντίδα. Κι ἀπό ἐκεῖ δέν ἔφυγε, παρά ἀφοῦ κανόνισε καί τίς
τελευταῖες λεπτομέρειες πού ἀφοροῦσαν στήν ὑγεία του.
Καί
νά σκεφθεῖ κανείς ὅτι ὁ συμπονετικός αὐτός ἄνθρωπος δέν ἦταν κανένας γνωστός ἤ
φίλος. Σαμαρείτης ἦταν, δηλαφή ἀπό ἐκείνους πού οἱ Ἰουδαῖοι ἐχθρεύοταν!...
***
«καί τίς ἐστί μου πλησίον;»
Ὅταν
ὁ Χριστός τελείωσε τήν παραβολή, ρώτησε τόν νομικό:
-
Ποιός ἀπό τούς τρεῖς νομίζεις ὅτι ἀποδείχθηκε ὁ πλησίον γιά τόν τραυματισμένο;
-
Αὐτός πού τόν συμπόνεσε, ἀπάντησε ἐκεῖνος.
-
Ἔ λοιπόν, πήγαινε τώρα καί νά κάνεις και σύ τό ἴδιο, κατέληξε ὁ Κύριος.
Παρατηρεῖτε
μία ἀντιστροφή ἀπό τό ἀρχικό ἐρώτημα τοῦ νομικοῦ σ’ αὐτό τοῦ Κυρίου; Ὁ νομικός
ρώτησε ποιός εἶναι γιά μένα ὁ πλησίον, ὁ κοντινός, ὁ δικός μου ἄνθρωπος. Καί ὁ
Κύριος, ἀφοῦ εἶπε τήν παραβολή, ἀντέστρεψε τή φορά τῆς ἐρωτήσεως: Ὄχι ποιός εἶναι
ὁ δικός σου ἄνθρωπος, ἀλλά γιά ποιόν ἐσύ μπορεῖς νά γίνεις ὁ δικός του ἄνθρωπος.
Μία
λεπτομέρεια πού φέρνει τά πάνω κάτω στήν ἀνθρώπινη θεώρηση.
«Ἐμένα
δέν μέ ἀγαπᾶ κανείς», λένε συχνά οἱ ἄνθρωποι. Ὁ Χριστός λέει: Μή σκέφτεσαι ὅτι
δέν σέ ἀγαπᾶ κανείς. Σκέψου ἄν ἐσύ ἀγαπᾶς τούς ἄλλους. Ἡ ἀγάπη μέ τήν ἀνθρώπινη
θεώρηση ἔχει φορά ἀπ’ ἔξω πρός τά μέσα, εἶναι μιά δύναμη κεντρομόλος. Μέ τήν
πνευματική θεώρηση εἶναι τό ἀντίθετο· φυγόκεντρος δύναμη.
Τό
νά μᾶς ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι καί νά μᾶς βοηθοῦν στίς ἀνάγκες πού ἔχουμε μᾶς δίνει
μιά εὐχαρίστηση ἀνθρώπινη. Τό νά ἀγαποῦμε ὅμως ἔμεῖς καί νά βοηθοῦμε τούς ἄλλους
μέ φιλότιμο, κόπο, θυσία, αὐταπάρνηση, αὐτό φέρνει μέσα μας θεϊκή χαρά. Δίνει
φτερά στήν ψυχή, γενναιότητα στήν καρδιά. Ἐδῶ κρύβεται τό μυστικό τῆς ἀληθινῆς
εὐτυχίας, πού ὁ μακριά ἀπ’ τόν Θεό κόσμος δέν θά μπορέσει νά τό βρεῖ ποτέ.
Γιατί
δέν μπορεῖ νά ἀντιληφθεῖ τήν ἀληθινή φορά τῆς ἀγάπης, ὅπως μᾶς τήν δίδαξε ὁ
Καλός Σαμαρείτης, ὁ Χριστός!
Ἀρχιμ.
Ἀπόστολος Τσολάκης
«Μίλησέ μου
Χριστέ!»
ἐκδ. Ἀδ. Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ»