Θάρρος!
Διωγμένος ο Χριστός μας από τους Γεργεσηνούς επιστρέφει με το πλοιάριο στην πόλη Του, την Καπερναούμ.
Σε λίγο φέρνουν μπροστά Του έναν παράλυτο επάνω στο κρεβάτι. Τέσσερις τον κουβαλούσαν, κι όταν διαβάσει κανείς τις λεπτομέρειες που διασώζουν οι άλλοι Ευαγγελιστές, ότι δηλαδή ανέβηκαν επάνω στη στέγη του σπιτιού, έβγαλαν τα κεραμίδια πάνω από το δωμάτιο όπου βρισκόταν ο Κύριος και κατέβασαν με σκοινιά το κρεβάτι μπροστά Του, καταλαβαίνει πόση πίστη είχαν όλοι τους -κι ο ίδιος ο παράλυτος.
Την διέκρινε ο Κύριος την πίστη τους αυτή και αμέσως στρέφεται στον άρρωστο:
-Έχε θάρρος, παιδί μου, του λέει. Οι αμαρτίες σου σού συγχωρούνται...
-Βλασφημεί!!!
Έντονη διαμαρτυρία από τους γραμματείς που ήταν εκεί. Όχι έτσι που ν' ακουστεί δημόσια, αλλά μέσα τους, στο νου, στην καρδιά τους. Διότι -σκέφτονταν- πώς τολμά αυτός να σφετερίζεται δικαίωμα που μόνο ο Θεός έχει; (Βλέπεις, δεν Τον πίστευαν για Θεό).
Αμέσως ο Χριστός, ως Θεός που ήταν, ακούει την εσωτερική τους αυτή διαμαρτυρία. Και τους ρωτά:
-Γιατί σκέφτεστε μέσα σας πονηρά πράγματα; Τι είναι ευκολότερο, να πω στον άρρωστο, "σου συγχωρούνται οι αμαρτίες", ή να του πω: "σήκω πάνω και περπάτα"; (Εσείς θεωρείτε ευκολότερο το πρώτο, διότι νομίζετε ότι αυθαίρετα το λέω, χωρίς και να πραγματοποιείται, ενώ το δεύτερο το θεωρείτε δύσκολο να το κάνω, διότι είναι κάτι απτό, θαύμα φανερό, που θα δείξει μπροστά στα μάτια όλων αν είμαι Θεός ή όχι). Για να δείτε λοιπόν ότι έχω την εξουσία να συγχωρώ αμαρτίες, διότι είμαι Θεός, θα κάνω τώρα το ανέλπιστο για σας. Και αμέσως στρέφεται στον παραλυτικό:
-Σήκω επάνω, και πάρε και το κρεβάτι στον ώμο σου και πήγαινε σπίτι σου.
Την ίδια στιγμή σηκώθηκε, φορτώθηκε και το κρεβάτι και έφυγε για το σπίτι του. Τα 'χασαν όλοι. Και δόξασαν τον Θεό για τα θαύματα αυτά που έβλεπαν με τα μάτια τους.
Εκτός, βέβαια, από τους γραμματείς...
***
"Θάρσει, τέκνον"
Είχε την πίστη ο παράλυτος ότι ο Χριστός μπορούσε να τον θεραπεύσει. Εντούτοις κάτι σαν να του δάγκωνε την καρδιά, μια επιφύλαξη, μια αμφιβολία τον έδερνε. Και τον έκανε να αποθαρρύνεται, να καταπίπτει. Μήπως, σκεφτόταν, δεν θα με κάνει καλά ο Χριστός, όχι γιατί δεν έχει τη δύναμη, αλλά γιατί είμαι αμαρτωλός; Έχω πολλές αμαρτίες διαπράξει στη ζωή μου, και πώς τώρα θα θεραπευτώ; Είμαι άξιος; Μπορώ να δω τον Χριστός κατάματα; Μήπως, μόλις με δει, με διώξει; Αυτά και τέτοια του κατέτρωγαν την καρδιά.
Γι' αυτό ο Κύριός μας του είπε αυτά τα λόγια. Δύο λέξεις. Ωστόσο αρκετές για να χύσουν βάλσαμο ειρήνης στην ταραγμένη του ψυχή.
Δύο λέξεις... Πόσο, αλήθεια, δυνατές! Όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή τις λέει ο Χριστός: "Έχε θάρρος, παιδί μου". Μη φοβάσαι. Όλα θα πάνε καλά!
Και συ, φίλε μου, ίσως κάτι μέσα σου αυτές τις μέρες, αυτές τις στιγμές, να έχεις που σε κάνει να φοβάσαι, να χάνεις το θάρρος σου, να απελπίζεσαι. Πολλά μπορεί να 'ναι αυτά. Ζούμε, βλέπεις, και σε δύσκολες μέρες από κάθε άποψη.
Ό,τι και να 'ναι, μην τα χάνεις. Όσο καταφεύγεις στο Χριστό, με πίστη και πόθο, έχε θάρρος. Κάτι πολύ σπουδαίο, μεγάλο, ωραίο για σένα ετοιμάζει ο Κύριος. Τώρα ακόμα δεν το βλέπεις. Θα το δεις όμως. Και η καρδιά σου θα νιώσει ανακούφιση, ευτυχία, αγαλλίαση.