Ἡ φετινή σχολική ζωή μας εἶναι παράξενα κι ἀσυνήθιστα δύσκολη. Αἰτία δέν εἶναι οἱ ἐλλείψεις, πού συνήθως ἐπισημαίνονται. Φέτος λείπουν ἄλλα, πιό σπουδαῖα, πιό μεγάλα: Μᾶς λείπει φῶς, ἀφοῦ ὁ οὐρανός μας εἶναι πάντα μουντός ἀπό τά σύννεφα τοῦ φόβου τῆς πανδημίας. Μᾶς λείπει ἀνάσα ὀξυγόνου, ἀφοῦ τό πρόσωπό μας τό καλύπτει ἡ μάσκα προστασίας. Μᾶς λείπει ἡ θαλπωρή τῆς συντροφιᾶς, γιατί πρέπει νά κρατοῦμε ἀποστάσεις ἀσφαλείας.Κυρίως ὅμως λείπει ἐκεῖ-νο πού μπορεῖ νά ἀναπληρώνει τήν κάθε ἔλλειψη. Τό νιώθουμε καί τό ὁμολογοῦμε καί μαθητές καί δάσκαλοι. Λείπει ἡ κοινή προσευχή στήν πρωινή συγκέντρωση. Τά λίγα λεπτά πού στήν ἀρχή τῆς μέρας, μέ ἑνωμένες τίς φωνές μας μιλοῦμε στόν Θεό. Τόν παρακαλοῦμε νά βοηθήσει νά Τόν γνωρίσουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, νά γίνεται στή γῆ μας τό θέλημά Του, νά συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες μας, νά μήν ἀφήσει νά δοκιμαζόμαστε ἀπό θλίψεις καί νά μᾶς λυτρώνει ἀπό τίς ἐπιβουλές τοῦ ἐχθροῦ μας. Παρακαλοῦμε ὅσοι τό θέλουμε, καί δέν εἴμαστε λίγοι: Ἕνας λέει τήν προσευχή, κάποιοι τήν ἐπαναλαμβάνουν χαμηλόφωνα κι ἄλλοι συμμετέχουν μέ τή φωνή τῆς καρδιᾶς τους. Ὅλοι ἐμεῖς μαζί, ξεκινώντας μέ προσευχή τήν ἡμέρα μας, νιώθουμε πώς εἴμαστε μιά μεγάλη οἰκογένεια πού ἔχει Πατέρα στοργικό καί παντοδύναμο, πού πάντα εἶναι δίπλα μας. Τήν ὥρα τῆς σχολικῆς προσευχῆς κάνει πιό αἰσθητή τήν παρουσία Του, μᾶς βεβαιώνει γιά τήν προστασία Του καταλύοντας τό ἄγχος μας.Φέτος λείπει ἡ πρωινή συγκέντρωση καί ἡ προσευχή ἀπό τά περισσότερα σχολεῖα. «Θά γίνεται προσευχή στίς τάξεις», ὑποδεικνύουν οἱ ὁδηγίες, ὅμως δέν ἐφαρμόζονται. Ἀπό τούς ἐκπαιδευτικούς σας, κάποιοι, ἄν καί τήν ἐκτιμοῦν, τήν παραμελοῦν, ἴσως γιατί ὑπολογίζουν μεμονωμένες ἀντιδράσεις μαθητῶν τους. Ἄλλοι τήν ὑποτιμοῦν, γιατί ἀγνοοῦν τή δύναμή της. Μερικοί τήν πολεμοῦν καί στήν τάξη τους σιωπηρά τήν καταργοῦν.Τότε ἀκούγεται ἡ δική σας φωνή, παιδιά, νά ἀρθρώνει μέ δυναμισμό τό «παράδοξο» αἴτημα:«Κύριε – κυρία, νά κάνουμε προσευχή! Μπορῶ νά τήν πῶ».Ναί, ἐσεῖς τά παιδιά πού ζεῖτε μέ σα στήν ἀγκαλιά τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Ἐσεῖς πού γεύεστε τή γλυκύτητα τῆς προσευχῆς στήν ψυχή σας καί βιώνετε τή θαυμα-τουργία της στή ζωή σας, δέν θέ-λετε νά τή στερηθεῖτε, γι’ αὐτό καί τή ζητᾶτε.Νά κάνουμε προσευχή...«Ναί, σηκωθεῖτε», ἀνταποκρίνονται ἀρκετοί καθηγητές σας.Κι ὅταν κάποτε ἡ ἀπάντηση εἶναι: «Πές ἕνα ʺἅγιος ὁ Θεόςʺ, νά τελειώνουμε» ἤ «Δέν χρειάζεται προσευχή», τότε γίνεστε εὑρηματικοί κι ἀπευθύνεσθε στόν Διευθυντή: «Κύριε, νά κάνουμε προσευχή ἀπό τό μικρόφωνο τοῦ προαυλίου, γιά νά ἀκούγεται στίς τάξεις!».Κάπως ἔτσι φέτος ἡ προσευχή γίνεται κάθε πρωί στό σχολεῖο σας. Καί θά γίνεται, ὅσο ἐσεῖς, παιδιά, τό ζητᾶτε. Ὅσο ἐσεῖς ὑπερασπίζεσθε τό δικαίωμα τῶν παιδιῶν νά μιλήσουν στόν Θεό Πατέρα τους, γιά νά πορεύονται τή μέρα τους ἄφοβα καί χαρούμενα κρατώντας τό ζεστό παντοδύναμο χέρι Του. Τότε πίσω ἀπό τά σκοτεινά ἀπειλητικά σύννεφα θά βλέπουμε τό Φῶς τῆς ἐλπίδας καί θά ἀναπνέουμε τή δροσιά τοῦ Πνεύματος κι ἡ Θεία Χάρις θά μᾶς κρατᾶ ἑνωμένους καί πραγματικά ἀσφαλεῖς... «Νά κάνουμε προσευχή...». Τό ἔχουμε ὅλοι ἀνάγκη. Μή δειλιάζετε καί μήν ἀποκάμετε νά τό ζητᾶτε, παιδιά μου, καί τίποτα δέν θά μᾶς λείπει!
Ἕνας καθηγητής σας
"Προς τη ΝΙΚΗ!"
Τεύχος Φεβρουαρίου 2021
