Ἔγινε σύνθημα τῆς ἐποχῆς μας. Ἀκούσθηκε πολλές φορές καί ἀπό πολλούς. Μία ἀπό τίς πολλές συμβουλές τῶν εἰδικῶν ἰατρῶν πού μᾶς δόθηκαν στήν περίοδο τῆς πανδημίας -Covid 19. Μαζί μέ τίς ὑπόλοιπες ὁδηγίες -νά μείνουμε στά σπίτια μας, νά περιορίσουμε τίς δραστηριότητές μας- δόθηκε καί αὐτή ἡ ὁδηγία: νά κρατᾶμε μεταξύ μας ἀποστάσεις, γιά νά μή μεταδώσουμε τόν ἰό, γιά νά μή μᾶς μεταδοθεῖ ἀπό κάποιον πού πιθανῶς νά εἶναι φορέας.
"Κρατᾶμε ἀποστάσεις" στούς χώρους τῆς ἐργασίας μας, στά σχολείας μας, στά μέσα μαζικής μεταφορᾶς, στήν ἀγορᾶ, στούς χώρους ἐστιάσεως καί ψυχαγωγίας, σέ χώρους συναθροίσεως, ἀκόμη καί στούς χώρους λατρείας. Φοβόμαστε νά πλησιάσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, τόν διπλανό μας, τόν συγγενή μας. Σταμάτησαν οἱ χειραψίες, οἱ ἀσπασμοί, οἱ ἐναγκαλισμοί, οἱ ἐπισκέψεις στά σπίτια, στά νοσοκομεῖα. Ἀπαγορεύθηκαν τά πανηγύρια, οἱ λιτανεῖες καί ὁτιδήποτε μᾶς φέρνει κοντά στόν ἄλλον.
Οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες πού μελετοῦν τήν πορεία καί τήν ἐξέλιξη τῆς πανδημίας, θεωροῦν ὅτι αὐτές οἱ ἀποστάσεις μᾶς ἀσφαλίζουν, καί εὐελπιστοῦν ὅτι μαζί μέ τά ὑπόλοιπα μέτρα θά περιορισθεῖ ἡ ἐξάπλωση τοῦ ἰοῦ. Αὐτό θέλουμε ὅλοι, γι' αὐτό προσευχόμαστε ὅλοι, νά ἐπανέλθουμε στήν καθημερινή καί ἤρεμη ροή τῆς ζωῆς μας.
Στήν περίοδο ὅμως αὐτή καί μάλιστα διατηρώντας αὐτές τίς φυσικές ἀποστάσεις τῶν σωμάτων μας, ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος νά κρατήσουμε καί ψυχικές ἀποστάσεις μεταξύ μας: νά σταματήσουμε τήν ἐπικοινωνία μέ τούς γύρω μας, νά ἀπομονωθοῦμε, νά ἐνδιαφερθοῦμε μόνο γιά τό ἄτομό μας, τήν ὑγεία καί τήν προστασίας μας∙ νά ἀδιαφορήσουμε γιά τόν διπλανό μας, τόν πόνο καί τά προβλήματά του, νά σταθοῦμε ψυχρά στήν ὅποια δυσκολία του κοιτάζοντας μόνο τή δική μας προστασία καί ἀσφάλεια.
Ζούσαμε ἤδη σέ μιά κοινωνία, στήν ὁποία δυστυχῶς μέρα μέ τήν μέρα οἱ ἄνθρωποι ἀπομακρύνονταν περισσότερο μεταξύ τους, οἱ καρδιές ψυχραίνονταν συνεχῶς. Καί τώρα μέ τόν κορωνοϊό κινδυνεύουμε νά γίνουμε χειρότερα.
Μιά τέτοια ἀπομόνωση καί ἀδιαφορία παρατηρήθηκε στήν περίοδο τοῦ ἐγκλεισμοῦ καί προβλημάτισε πολλούς. Μᾶς ἔλειψαν τότε τά συγγενικά μας πρόσωπα, τά παιδιά ἤ τά ἐγγόνια μας, οἱ γείτονες, οἱ φίλοι μας. Καταλάβαμε πόσο ἄσχημα, πόσο ἀνιαρό πράγμα εἶναι νά μή ζεῖς τήν κοινωνία μέ τούς ἄλλους. Παρ' ὅλες τίς δυνατότητες έπικοινωνίας πού παρεῖχε τό διαδίκτυο καί τίς προσπάθειες καί τῶν μεγαλυτέρων στήν ἡλικία νά προσαρμοσθοῦν στά νέα δεδομένα, τήν ἀληθινή καί οὐσιαστική ἀπό κοντά ἐπικοινωνία δέν τήν κάλυψαν. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος νά ζεῖ σέ κοινωνία μέ τόν Θεό πρωτίστως καί μέ τοῦς ἄλλους γύρω του.
Προσοχή λοιπόν! Μήν ἀφήσουμε οἱ σωματικές ἀποστάσεις νά δημιουργήσουν καί ψυχικές ἀποστάσεις. Μή λείψει ἡ ἀγάπη ἀπό τήν κοινωνία μας, ἀπό τή ζωή μας! Ἄς καταλάβουμε καλά, ἡ καρδιά δέν λειτουργεῖ μέ ἀποστάσεις.
Ἡ άληθινῆ ἀγάπη, θά μᾶς πεῖ ὁ Ἰερός Χρυσόστομος, "οὐ διείργεται ὁδοῦ διαστήμασιν, οὐ μαραίνεται ἡμερῶν πλήθει, οὐ νικᾶται θλίψεων περιστάσει, ἀλλά εἰς ὕψος αἴρεται διά παντός καί φλογός μιμεῖται δρόμον" (ΕΠΕ 38, 396)∙ δηλαδή τέτοια εἶναι ἡ ἀγάπη, δέν παρεμποδίζεται ἀπό τήν ἀπόσταση τοῦ δρόμου, δέν μαραίνεται ἀπό τόν πολύ καιρό, δέν καταβάλλεται ἀπό τίς δύσκολες περιστάσεις, ἀλλά ὑψώνεται πάντοτε ψηλά καί μιμεῖται τή διαδρομή τῆς φλόγας. Ἀλήθεια, ἡ ἀγάπη εἶναι φλόγα, εἶναι φωτιά, πού ὅταν ἀνάβει στήν ψυχή μας, δέν ὑπολογίζει κόπο καί ἀποστάσεις. Κάνει θυσίες πού κάποιες φορές μπορεῖ νά στοιχίσουν καί τήν ἴδια μας τή ζωή. Ὁ ἅγιος Διονύσιος Ἀλεξανδρείας ἀναφέρει ὅτι κατά τήν περίοδο ἐπιδημίας πανώλης στήν Ἀλεξάνδρεια, περί τό 250μ.Χ. οἱ Χριστιανοί παρεῖχαν μέ μεγάλη ἀφοσίωση νοσοκομειακή περίθαλψη στούς ἀσθενεῖς, χωρίς καμία διάκριση, τόσο σέ Χριστιανούς, ὅσο καί σέ εἰδωλολάτρες (ΒΕΠΕΣ 17, 217-218). Πόσο δυνατό τό παράδειγμά τους, τῆς γνήσιας, ἀληθινῆς, θυσιαστικῆς ἀγάπης! Μᾶς διδάσκει...μᾶς ἐμπνέει!
Γι' αὐτό δέν θά κρατήσουμε ψυχικές ἀποστάσεις∙ θά συνεχίσουμε νά ἐνδιαφερόμαστε γιά τόν πλησίον, νά ρίχνουμε γέφυρες ἐπικοινωίας μέ τούς ἄλλους, νά νικᾶμε τόν ἐγωισμό μας καί μέ τόν συνεχή ἀγώνα μας νά διατηροῦμε τήν ἑνότητά μας, ὡς μέλη της κοινωνίας, ὡς πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
Περ. " Ὁ Σωτήρ"
