«ΟΧΙ»: Ἡ ὁλόχρυση δισύλλαβη λέξη τῆς Ἐποποιίας τοῦ '40. Ἀντήχησε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τοῦ κάθε Ἕλληνα, καθώς ξυπνοῦσε κεῖνο τὸ μοναδικό πρωινό τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940.

  «ΟΧΙ»! Τούτη τὴ λέξη τὴν εἶχε πεῖ πρῶτος μὲ τὸν δικό του τρόπο, πολύ πρίν ἀνατείλει ὁ ἥλιος τῆς μέρας ἐκείνης, ὁ Πρωθυπουργός τῆς χώρας μας Ἰωάννης Μεταξᾶς στὸν ἐκπρόσωπο τῆς Ἰταλίας, τὸν πρεσβευτή Ἐμμανουέλε Γκράτσι, ποὺ ζητοῦσε ἐπειγόντως ἄδεια γιὰ νὰ περάσει ὁ στρατός της στὰ χιλιοματοβαμμένα χώματα τῶν ἡρώων καὶ μαρτύρων τῆς ἁγιασμένης Πατρίδας μας.

  «ΟΧΙ» στὸν ἐχθρό∙ τό 'παν οἱ καρδιές ὅλων τῶν Ἑλλήνων κείνη τὴ μέρα χωρίς ἐξαιρέσεις. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή ξεχύθηκαν στοὺς δρόμους μὲ παραλήρημα ἐνθουσιασμοῦ χιλιάδες νέοι καὶ ὥριμοι στρατεύσιμοι ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι, ἀφήνοντας γονεῖς, γυναῖκες, παιδιά, ἔφευγαν μὲ ὅποιο μέσο ἔβρισκαν γιὰ τὴν πρώτη γραμμή τοῦ Μετώπου∙ γιὰ νὰ πολεμήσουν τὸν φασισμό, τὸν ἑωσφορικό ἐγωισμό καὶ τὴν ἀλαζονεία τοῦ Ἄξονα.

  Τὸ «ΟΧΙ» ἔγινε πύρινο ἡφαίστειο ποὺ γιγάντωσε τὸ πνεῦμα τους καὶ ἔδινε φτερά στὰ πόδια γιὰ νὰ σκαρφαλώνουν σ' ἀπάτητες κορφές, νὰ ἀψηφοῦν τὶς σιδηρόφρακτες στρατιές μὲ τὶς ἀμέτρητες πολεμικές μηχανές τῶν ἐχθρῶν, νὰ νικοῦν τὸ φοβερό κρύο καὶ τὸ πρωτοφανές χιόνι ἐκείνου τοῦ χειμώνα. Ἀπό κοντά στοῦς ἄνδρες καῖ οἱ γυναῖκες, «τὰ ξαφνιάσματα τῆς φύσης», οἱ ἡρωικές Ἠπειρώτισσες γυναῖκες, νὰ τρέχουν κι αὐτὲς μὲ δύναμη γιγάντια νὰ φέρουν πολεμοφόδια, τρόφιμα, ρουχισμό καὶ μὲ τὴ γεμάτη αὐτοθυσία συμβολή τους νὰ χαρίζουν στοὺς στρατιῶτες νίκες τὴ μία μετὰ τήν ἄλλη καὶ νὰ ἀχρηστεύουν τὰ σχέδια τοῦ ἐχθροῦ τὰ ἄριστα καὶ μελετημένα.

   «ΟΧΙ» στὸν ἐχθρό!

   Ἐκεῖ στὴν Πίνδο μας πολέμησε ἡ παντοδυναμία τοῦ Ἄξονα μὲ τὴ μικρή δύναμη τῶν Ἑλλήνων∙

   ἡ φοβερή ἀδικία μὲ τὴν ἀπόλυτη δικαιοσύνη∙

   τὸ διεστραμμένο ψέμα μὲ τὴν ἀνόθευτη ἀλήθεια.

   Καὶ νίκησε ὁ μικρός Λαός, ὁ Ἑλληνικός.

   Νίκησε ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ δικαιοσύνη.

  Ὅμως ἦταν ἀδύνατο μόνο του τὸ «ΟΧΙ» στὸν ἐχθρό νὰ φέρει τέτοια νίκη, δόξα, θρίαμβο ἀληθινό. Ἀδύνατο! Τὸ «ΟΧΙ» στὸν ἐχθρό νίκησε, γιατί συμμάχησε μὲ τὸ «ΝΑΙ» στὸν Θεό!...

   «ΝΑΙ» στήν πίστη εἶναι ἡ δεύτερη λέξη, μονοσύλλαβη αὐτή, πού ἔφερε τὸ θαῦμα.

   «ΝΑΙ» στὴν πίστη πρὸς τὸν Θεό! Εἶναι αὐτό ποὺ λέμε ὅτι τὸ '40 εἴχαμε ἔκρηξη πίστεως.

  Αὐτό δέν ἦταν λόγος τῶν λίγων, δέν ἦταν ἐπιφανειακός, περιστασιακός. Ἦταν πύρινος λόγος, λόγος ἀληθινός ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα ὅλων, ἀπὸ τοῦς ἡγέτες μέχρι καὶ τὸν ἀπλό, τὸν τελευταῖο πολίτη...

   Ἦταν πανεθνικό τό «ΝΑΙ» τοῦ 1940.

   Τό 1940 ὅλοι καταφεύγουν στόν Θεό καί στήν ὑβρισμένη Παναγιά μας. Ἡ Ἑλλάδα καυχιέται καί δέν ντρέπεται γι' αὐτό πού ζεῖ καί τό ὁμολογεῖ. Ἡ Ἑλλάδα πιστεύει, μεταβάλλεται σὲ ἑνιαῖο στρατόπεδο προσευχῆς. Μέτωπο καὶ μετόπισθεν γίνονται ὅλα ἕνα...

 Οἱ φαντάροι μας βλέπουν συνεχῶς στὴ γραμμή τοῦ πολέμου ὁλοζώντανα θαύματα. Βλέπουν τὴν Παναγία μας νὰ προπορεύεται καὶ νὰ ὁδηγεῖ τὸν στρατό μας. Ζοῦν ἀκόμη ὅλοι ἐκεῖ τὸ θαῦμα τῆς μετάνοιας. Ἐγκαταλείπουν πάθη, βλασφημίες, πονηρίες. Ἐξομολογοῦνται εἰλικρινά. Συμμετέχουν μὲ κατάνυξη θερμή στὶς ὑπαίθριες θεῖες Λειτουργίες. Κοινωνοῦν Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Δὲν διστάζουν νὰ στείλουν ἐπιστολές στοὺς δικούς τους γιὰ νὰ ὁμολογήσουν τὰ βιώματα τῆς ἀλλαγῆς τους καὶ νὰ ποῦν, χωρίς νὰ ντρέπονται οὔτε νὰ διστάζουν, ὅτι ὁ Χριστός ζεῖ! Εἶναι κοντά τους πάντα. Τοὺς προστατεύει, ἀσφαλίζει, σώζει μὲ θεῖες ἐπεμβάσεις.

   «ΟΧΙ» στὸν ἐχθρό! «ΝΑΙ» στὸν Θεό!

   Εἶναι τὸ σύνθημα τῆς νίκης τοῦ '40. Σύνθημα ὄχι κάποιου ἄλλου λαοῦ. Ἀλλά σύνθημα τῶν δικῶν μας προγόνων, τοῦ δικοῦ μας Ἑλληνικοῦ Ὀρθόδοξου  Ἔθνους πρὶν ἀκριβῶς 80 χρόνια.

  Τὴν ὥρα αὐτή τῆς ἠθικῆς παραλυσίας τοῦ Ἔθνους μας, ὅσοι ἀκόμη θέλουμε νὰ τιμοῦμε τὴν Πατρίδα μας καὶ νὰ σεβόμαστε τὶς ρίζες τῆς φυλῆς μας, ἄς κραυγάσουμε δυνατά μέσα καὶ γύρω μας καὶ ἄς κάνουμε ἄμεση πράξη τὸ σύνθημα τῶν ἡρώων καὶ ὅλων τῶν Ἑλλήνων τοῦ '40:

   «ΟΧΙ» στὴν ἀσέβεια∙ «ΝΑΙ» στὴν πίστη στὸν ζωντανό Θεό!

   Αὐτό θὰ εἶναι τὸ ὡραιότερο στεφάνι τῆς εὐγνωμοσύνης μας στὴν ἐπέτειο τῆς μνήμης τους. 

Περ. «Ὁ Σωτήρ»