Μιά παραβολή μέ
τραγική ἐπικαιρότητα
Με όχι
μικρή θλίψη και πικρία, αναμφίβολα, βγήκαν τα λόγια ετούτα από το Πανάγιο στόμα
του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ήταν λίγο πριν από το Πάθος Του, όταν οι άρχοντες του
ιουδαϊκού λαού-και σε λίγο και όλος ο λαός-είχαν αποφασίσει και θα ζητούσαν
από τον Πιλάτο τη σταυρική καταδίκη Του.
Τότε ακριβώς
από το θείο στόμα του Διδασκάλου ακούστηκαν αυτά τα λόγια, σαν εικόνα και
παραβολή:
Κάποιος
άρχοντας φύτεψε αμπελώνα, και προκειμένου να το παραδώσει σε μισθωτούς γεωργούς,
έλαβε φροντίδα για τον αμπελώνα αυτόν: Τον έφραξε γύρω-γύρω, ώστε να είναι από
κάθε άποψη αδαφαλισμένος, κατασκεύασε μέσα σ΄αυτόν και σε ειδικό χώρο «ληνό»,
δηλαδή πατητήρι για τα σταφύλια, έχτισε όχι καλύβα αλλά ολόκληρο πύργο, σαν
φρούριο και παρατηρητήριο, με διάφορα διαμερίσματα για την ασφαλή και άνετη
διαμονή των γεωργών... Κι αφού έδειξε όλη αυτή την επιμέλεια, τον άφησε στους
γεωργούς να τον καλλιεργούν και να του αποδίδουν τους καρπούς. Αληθινά, τι
τιμή για τους συγκεκριμένους εργάτες να δουλεύουν σε τέτοιο βασιλικό χωράφι!...
Έφτασε και
ο κατάλληλος καιρός, και ο άρχοντας έστειλε δούλους του για να λάβουν από τους
γεωργούς τη συγκομιδή. Αλλά εκείνοι, οι τόσο προνομιούχοι και τιμημένοι, έδειξαν
συμπεριφορά αχαρακτήριστη, απαράδεκτη. Μόλις έφτασαν οι δούλοι του οικοδεσπότη
άλλον τον έδειραν, άλλον τον σκότωσαν, άλλον τον λιθοβόλησαν... Αλήθεια, γιατί;
Πάλι ο κύριος
του αμπελώνα, μακρόθυμος και συγχωρητικός, έστειλε άλλους δούλους, πιο πολλούς
τώρα. Το ίδιο συμπεριφέρθηκαν και σ΄αυτούς οι αλαζόνες εκείνοι γεωργοί. Τέλος,
ο γεμάτος αγάπη οικοδεσπότης έστειλε τον ίδιο τον γιό του. «Θα τον ντραπούν
αυτόν», σκέφτηκε. Και κείνοι, καθώς είδαν να ΄ρχεται από μακριά, «νά τος»,
είπαν, «αυτός είναι ο κληρονόμος του χωραφιού. Λοιπόν να τον σκοτώσουμε, για να
γίνουμε εμείς οι κληρονόμοι της αμύθητης αυτής περιουσίας». Τον έπιασαν λοιπόν,
τον έβγαλαν έξω και τον σκότωσαν.
-Τώρα θέλω
να μου πείτε, απευθύνθηκε ο Κύριος σ΄αυτούς που έλεγε την παραβολή, όταν έρθει
ο οικοδεσπότης στον αμπελώνα του, τι θα κάνει τους γεωργούς εκείνους;
-Οπωσδήποτε,
απάντησαν εκείνοι, τέτοιοι που ήταν, κακούς και αχρείους, με τον ίδιο τρόπο θα
τους αφανίσει, και το χωράφι του θα το δώσει σε άλλους γεωργούς, σωστούς και
ευσυνείδητους, που θα του αποδίδουν τους καρπούς στην ώρα τους.
Μόνοι τους,
οι ταλαίπωροι Ιουδαίοι, με την απάντησή τους έβγαλαν την καταδικαστική απόφαση
εναντίον τους...
***
«καί τόν ἀμπελῶνα
ἐκδῶσεται ἄλλοις γεωργοῖς»
Μόνοι τους καταδίκασαν τους εαυτούς τους. Γιατί
η παραβολή σ’ αυτούς αφορούσε. Τους τόσο τιμημένους και ευλογημένους από τον
Θεό. Αυτούς που και τους προφήτες, τους απεσταλμένους του Θεού, είχαν σκοτώσει,
και στον Υιό, τον Κύριο Ιησού Χριστό, ετοιμάζονταν να κάνουν το ίδιο.
Μήπως όμως
η παραβολή αυτή δεν ισχύει μόνο για το ιουδαϊκό έθνος, αλλά και για κάποιο άλλο,
που ευεργετήθηκε, δοξάστηκε και τιμήθηκε από τον Θεό με χίλιες ευεργεσίες κατά
την διάρκεια της ιστορίας;
Μήπως οι σημερινοί
Νεοέλληνες δεν δείχνουμε την ίδια αχαρακτήριστη, προδοτική συμπεριφορά στον
Χριστό; Και τι άλλο μπορεί να σημαίνει το γεγονός ότι στην πατρίδα μας
τελευταία η Εκκλησία πολεμείται με ένταση και ο Χριστός βγαίνει από παντού; Από
τα σχολικά βιβλία, τις αίθουσες, τα δικαστήρια, τους νόμους, τα υπουργεία, το
κράτος... Από την ίδια την ζωή μας βγαίνει, με την επικράτηση της αμαρτίας
παντού γύρω μας.
Τραγική
επικαρότητα παίρνει για το έθνος μας η παραβολή αυτή του Χριστού.
Καιρός
λοιπόν, να αποδείξουμε όλοι μας με την προσευχή και την συμπεριφορά μας ότι το
έθνος που μετανοεί και επιστρέφει στο Χριστό σώζεται. Και δοξάζεται όπως πρώτα!
