...Ο ύπουλος ιός που μπορεί να ενυπάρχει στον οποιονδήποτε χωρίς
όμως να εκδηλωθούν εξωτερικά συμπτώματα, καθιστά αυτομάτως ύποπτο τον καθένα. Η
εμπιστοσύνη χάθηκε και έδωσε τη θέση της σε ένα αδιόρατο αίσθημα ανασφάλειας
μπροστά στο άγνωστο, οδηγώντας σε, προσωρινά υποχρεωτική, όμως μελλοντικά
πιθανόν εκουσίως επιλεγόμενη, αυτοαπομόνωση σημαντικό αριθμό συνανθρώπων μας. Η μοναξιά
συνεπώς θα αναχθεί σταδιακά σε τρόπο ζωής.
Οι φίλοι, οι παρέες, οι συνεργάτες, οι συμμαθητές θα υπάρχουν μόνο
μέσω βιντεοκλήσης. Η εξ αποστάσεως εργασία και εκπαίδευση θα παγιωθούν, οι
αγορές και οι πληρωμές, η διασκέδαση, η ψυχαγωγία, η γυμναστική και τα
θρησκευτικά καθήκοντα θα λαμβάνουν χώρα αποκλειστικά με ηλεκτρονικό τρόπο και άρα
θα περιοριστούν οι λόγοι και οι αφορμές εξόδου από τους 4 τοίχους της κατοικίας.
Πόσο αλήθεια είμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε σε μια προστατευτική
γυάλα ακόμη και όταν τελειώσει η σημερινή περιπέτεια;
Από ποιον εν τέλει θα μας προστατέψει η μάσκα και το αντισηπτικό;
Πιθανότατα από το δημιουργηθέν ψυχικό κενό της απομόνωσης που μόνοι μας επιλέγουμε.
(Aντλήθηκαν στοιχεία από άρθρο του
Χ.Αποστολίδη, δικηγόρου).
